علی شیرازی
بی‌دغدغه زیستن در هنر، آسیب کوچکی نیست
کیمیایی از منظری به‌خصوص، یکی از فیلم‌سازان استثنایی در تاریخ سینمای ایران است؛ او سال‌هاست که فیلم‌های بد می‌سازد و عجیب این‌که هر بار و پیش از آماده شدن فیلم تازه‌اش عده‌ی زیادی خواسته و ناخواسته برای دیدن فیلم دیگری از او لحظه‌شماری می‌کنند.
این داستان، از تیغ و ابریشم به بعد، با یکی دو استثنا (و حضور کیمیایی با یکی دو فیلم کم‌تر بد در میانه‌های کارنامه‌ی پس از انقلابش) تا امروز حفظ شده و برای هر دو طرف (فیلم‌ساز و دوستدارانش) به شکل عادتی مألوف درآمده است. اما این‌که چرا و چگونه او می‌‌تواند هر بار چنین موجی ایجاد کند، ریشه در گذشته‌بازی این عده دارد و این که شاید کیمیاییِ تاریخ‌ساز (و در جای خود گران‌قدر) را آسان به دست نیاورده‌اند که آسان از دست بدهند.
به هر حال کیمیایی هم نشان داده که کاریزمایی تمام‌ناشدنی دارد و مشکل فیلم‌هایش نیز دقیقاً از همین‌جا ناشی می‌شود؛ این‌که مجبور نیست مثل خیلی از فیلم‌سازان دیگر، نگران آینده‌ی حرفه‌ای خود و بازگشت سرمایه‌ی فیلم تازه‌اش باشد و بی‌دغدغه زیستن در هنر، آسیب کوچکی نیست. همیشه هم تعداد زیادی بازیگر و عوامل فنی در سینما هستند که دوست دارند فرصت همکاری با او و افزودن عنوان «در فیلمی از کیمیایی» را به کارنامه‌شان پیدا کنند. او هم سال‌هاست با خود قرار گذاشته که دیگر به مواد زیربنایی و عوامل مؤثر در استحکام فیلمش نیندیشد. متروپل دقیقاً دنباله‌ای است بر جرم، محاکمه در خیابان، سربازهای جمعه و بقیه‌ی آثار متأخر استاد؛ بی هیچ کم و کاستی.
بی‌دغدغه زیستن در هنر، آسیب کوچکی نیست
کیمیایی از منظری به‌خصوص، یکی از فیلم‌سازان استثنایی در تاریخ سینمای ایران است؛ او سال‌هاست که فیلم‌های بد می‌سازد و عجیب این‌که هر بار و پیش از آماده شدن فیلم تازه‌اش عده‌ی زیادی خواسته و ناخواسته برای دیدن فیلم دیگری از او لحظه‌شماری می‌کنند.
این داستان، از تیغ و ابریشم به بعد، با یکی دو استثنا (و حضور کیمیایی با یکی دو فیلم کم‌تر بد در میانه‌های کارنامه‌ی پس از انقلابش) تا امروز حفظ شده و برای هر دو طرف (فیلم‌ساز و دوستدارانش) به شکل عادتی مألوف درآمده است. اما این‌که چرا و چگونه او می‌‌تواند هر بار چنین موجی ایجاد کند، ریشه در گذشته‌بازی این عده دارد و این که شاید کیمیاییِ تاریخ‌ساز (و در جای خود گران‌قدر) را آسان به دست نیاورده‌اند که آسان از دست بدهند.
به هر حال کیمیایی هم نشان داده که کاریزمایی تمام‌ناشدنی دارد و مشکل فیلم‌هایش نیز دقیقاً از همین‌جا ناشی می‌شود؛ این‌که مجبور نیست مثل خیلی از فیلم‌سازان دیگر، نگران آینده‌ی حرفه‌ای خود و بازگشت سرمایه‌ی فیلم تازه‌اش باشد و بی‌دغدغه زیستن در هنر، آسیب کوچکی نیست. همیشه هم تعداد زیادی بازیگر و عوامل فنی در سینما هستند که دوست دارند فرصت همکاری با او و افزودن عنوان «در فیلمی از کیمیایی» را به کارنامه‌شان پیدا کنند. او هم سال‌هاست با خود قرار گذاشته که دیگر به مواد زیربنایی و عوامل مؤثر در استحکام فیلمش نیندیشد. متروپل دقیقاً دنباله‌ای است بر جرم، محاکمه در خیابان، سربازهای جمعه و بقیه‌ی آثار متأخر استاد؛ بی هیچ کم و کاستی.